Gewijd aan de behandeling van vaginisme en aan vrouwelijke genitale, emotionele en seksuele gezondheid gedurende haar hele levenscyclus. 

Ik wist voor het eerst dat ik een probleem had toen ik 16 jaar oud was en geen tampon kon inbrengen. Mijn moeder heeft ze nooit gebruikt, dus ze heeft me nooit instructies gegeven over hoe ze te gebruiken. Toen ik 17 jaar oud was ging ik naar de gynaecoloog omdat ik hevige krampen zou krijgen en mama dacht terecht dat anticonceptiepillen de situatie zouden helpen. Ik was 4 uur op kantoor. Eerst deed ik mijn kleren niet uit en daarna liet ik hem me niet aanraken. Het was verschrikkelijk. Seks is altijd een probleem geweest. Ik vond het woord 'vaginisme' voor het eerst in een oud boek dat ik jaren geleden van een vriend mocht lenen. Ik moest 6 maanden wachten op een afspraak. Toen de dag eindelijk aanbrak, herinner ik me dat ik me extreem nerveus en opgewonden voelde. Ik liep naar binnen voor mijn eerste ontmoeting met mijn man en wist dat ik de juiste beslissing had genomen. Mijn behandeling vorderde goed en elke week voelde ik mijn zelfvertrouwen en zelfrespect toenemen. Mijn behandeling in het Vrouwentherapiecentrum was een ervaring die ik nooit zal vergeten; het leerde me over mijn lichaam, seks en zelfrespect. Deze behandeling was een geweldige reis.

Elke avond verzon ik een excuus om het niet nog een keer te proberen, of ik deed alsof ik sliep als mijn man naar bed kwam. Door vaginisme kreeg ik een hekel aan alles over ons seksuele leven. Ik wilde niet zoenen, kussen of iets in de verste verte seksueel doen, omdat ik bang was dat het zou leiden tot 'proberen'. Ik zou iedereen die ook maar de minste indruk heeft dat ik 'jouw verhaal' vertel, willen aanmoedigen om The Women's Therapy Center te bellen. Verspil alsjeblieft geen tijd en geld die we hebben besteed aan andere ontoereikende middelen zoals chirurgie en seksuele therapeuten, om nog maar te zwijgen van alle extra wijn die we moesten kopen om me te laten ontspannen. Het Women's Therapy Center heeft niet alleen ons leven op seksueel gebied veranderd, maar we hebben er ook twee vrienden voor het leven bij gekregen.

We wisten dat mijn vrouw veel te doen had. Ze zou vele, vele jaren moeten 'herschrijven' waarin ze zich een mislukkeling voelde vanwege vaginisme. Van je gebroken, beschaamd en incompleet voelen. Ze sprong erin, volgde alles wat de dokters aanraadden en daardoor veranderde ze. Ze genas. Ze groeide. Ik heb het genoegen gehad haar hele gedrag te zien veranderen. Binnen enkele dagen waren haar zelfvertrouwen, trots en eigenwaarde recht voor mijn neus tot bloei gekomen. Haar trots op en bezit van haar vrouwelijkheid, en de kracht daardoor, is prachtig om te zien. De artsen hadden me bij elke stap en bij elke vooruitgang die mijn vrouw boekte betrokken, en ik ben zo dankbaar dat ze dat hebben gedaan. Het betekende dat ik die ervaringen, die kennis, kon gebruiken om te weten dat ze genezen was. Dat ik haar niet hoefde te 'beschermen' of me zorgen hoefde te maken dat wat we deden pijn of schaamte zou veroorzaken. We waren nu vrij om onze liefde voor elkaar te uiten op de manieren die we altijd al hadden gewild.